Powrót do: Tips & tricksJak zrobić samemu udane zdjęcia?Liczba wyświetleń: 272852W skrócie:Robienie sesji zdjęciowej samej sobie nastręcza wiele problemów nawet komuś, kto z aparatem fotograficznym jest oswojony, a co dopiero nowicjuszom. Przedstawiamy kilka rad, które powinny ułatwić przebrnięcie przez pierwsze samodzielne sesje i wypracowanie własnych metod artykułu dodano 34 komentarzy. Pokaż ma to, jak umówić się w kilkuosobowej grupie na sesję zdjęciową. Nie każdy jednak ma takie warunki i możliwości – a udane, dobre zdjęcia chce mieć każdy, Trzeba więc samemu chwycić za aparat. Robienie sesji zdjęciowej samej sobie nastręcza jednak problemy nawet komuś, kto z aparatem fotograficznym jest oswojony, a co dopiero nowicjuszom. Przedstawiamy kilka rad, które powinny ułatwić przebrnięcie przez pierwsze samodzielne sesje i wypracowanie własnych metod fotografowania. Wybór aparatu Dziś jest on oczywisty – wybieramy aparat cyfrowy. Ma on tę przewagę nad aparatem klasycznym, zwanym również analogowym, że nie musimy wywoływać filmu i robić z niego odbitek. Tym samym odpada stres związany z ewentualnym wstydem w zakładzie fotograficznym, zwłaszcza podczas odbierania gotowych odbitek. Aparat klasyczny ma jeszcze tę wadę, że efekt naszej pracy widzimy dopiero po czasie. Możemy więc bardzo pracowicie spędzić dzień, fotografując się na wszystkie strony, a po odebraniu gotowych zdjęć okaże się, że większość z nich do niczego się nie nadaje lub zwyczajnie nie jesteśmy z nich zadowoleni. Efekt pracy na aparacie cyfrowym widzimy natychmiast, a w dodatku można go jeszcze poprawić w komputerze (zeskanowane negatywy też można poddać obróbce komputerowej, co jednak nadal pociąga za sobą konieczność pójścia do zakładu fotograficznego – chyba, że komuś chce się inwestować w skaner do negatywów). Dużą zaletą cyfrowych aparatów jest także możliwość podłączenia ich do telewizora. Dzięki temu możemy znacznie lepiej widzieć, co będzie na zdjęciu. Możemy więc przybrać właściwą pozę, ustawić się tak, jak chcemy. Mamy też pewność, że w kadrze zmieściło się to, co miało się zmieścić. Przy wyborze pamiętajmy, że im wyższy model aparatu, tym więcej ma możliwości. Praktycznie każdym z nich da się zrobić dobre zdjęcie, a nawet te najprostsze cyfrówki kompaktowe dają o wiele więcej możliwości niż idiotkamery czyli ich odpowiedniki w świecie aparatów klasycznych. Najtańsze z nich można kupić już za ok. 500 zł, a za ok. 1000 zł kupimy już całkiem niezły kompakt z wyższej półki, mający wiele funkcji typowych dla profesjonalnych lustrzanek. Zdjęcia można wykonać także aparatem w telefonie komórkowym, tu jednak natrafimy na kilka podstawowych problemów. Po pierwsze w większości telefonów rozdzielczość zdjęć jest zdecydowanie za mała, by fotografie się do czegokolwiek nadawały, po drugie telefon raczej trudno jest ustawić, a po trzecie, jeśli nawet się to uda, to i tak nie ma w nim samowyzwalacza. Jeśli ktoś myśli o zakupie telefonu pod kątem robienia zdjęć, a nie stać go na wypasiony typ z aparatem minimum 3 mln pikseli i przynajmniej podstawowym zakresem funkcji (jak np. samowyzwalacz), to raczej niech sobie odpuści. Tło Jeżeli boimy się, że na fotografii zostanie rozpoznane nasze mieszkanie, najlepiej zrobić zdjęcia na tle jednokolorowych zasłon, pustej ściany itp. Jeśli jednak nie obawiamy się pokazać własnego mieszkania, poszukajmy najładniejszego kącika w mieszkaniu. Warto też posprzątać na planie. Nic tak nie szpeci dobrych zdjęć, jak bałagan, który panuje w tle. Oświetlenie Od właściwego oświetlenia zależy w dużej mierze jakość zdjęcia. Podstawowa zasada: zdjęcia robimy zgodnie z kierunkiem padania światła – nigdy odwrotnie. Nie stawajmy więc na tle okna w ciągu dnia, bo postać nie będzie dobrze widoczna. Trzeba też uważać, jeżeli robimy zdjęcia mając okno z boku. Zbyt intensywne światło wpadające przez okno może prześwietlić część zdjęcia, podczas gdy inna jego część – pozostająca w cieniu – będzie niedoświetlona (w lepszych aparatach do korekcji naświetlenia służą histogramy – warto zapoznać się z zasadami ich wykorzystania). Nie należy zatem robić zdjęć w pomieszczeniu, do którego wpadają promienie słoneczne, bo wtedy efekt ten będzie murowany. Okno powinno znajdować się naprzeciwko fotografowanej osoby. Warto jednak zadbać o dodatkowe sztuczne oświetlenie, bo zazwyczaj ilość światła wpadająca przez nasze okna jest za mała. Jeśli więc nie mieszkasz w wielkiej willi o przestronnych i jasnych pomieszczeniach, prawie na pewno w twoim pokoju będzie za ciemno. Sztuczne oświetlenie najprościej uzyskać z lampy błyskowej. Pamiętajmy jednak o tym, że zasięg większości lamp błyskowych wbudowanych w aparat nie przekracza 5 m, a w większości kompaktowych aparatów wynosi zaledwie ok. 3 – 3,5 m. Do doświetlenia zdjęcia za dnia to wystarczy, ale jeśli robimy zdjęcia w nocy, prawie zawsze będzie to za mało. Aby dobrze ująć całą sylwetkę, aparat trzeba ustawić w odległości co najmniej 3 m od fotografowanego obiektu. Stosowanie tylko lampy błyskowej da efekt niedoświetlenia postaci. Można posiłkować się ogólnym oświetleniem pomieszczenia, ale najlepiej wyposażyć się w lampy z żarówkami o mocy co najmniej 200 W lub ich energooszczędnymi odpowiednikami (świetlówkami kompaktowymi o mocy ok. 20 – 30 W lub mocniejszymi). Najlepiej, żeby były to dwie lampy oświetlające obiekt od przodu z obu jego stron. Przy odpowiednio mocnych żarówkach korzystanie z lampy błyskowej w ogóle nie będzie konieczne. Lampa błyskowa daje jeszcze jeden efekt, którego lepiej unikać: cień postaci na tle. Im bliżej tła znajduje się postać, tym krótszy jest cień. Przy bardzo bliskiej odległości od tła cień może dać wręcz efekt poruszonego zdjęcia. W zależności od zastosowanego oświetlenia, trzeba zastosować odpowiedni do niego balans bieli. Lepsze aparaty umożliwiają dostosowanie go do konkretnego rodzaju oświetlenia (np. lampa błyskowa, żarówka, świetlówka itp.). Właściwe ustawienie balansu bieli spowoduje, że zdjęcie nie wyjdzie „wyżarte” – aparat dobrze uchwyci wszystkie kolory i półtony. Złe dostosowanie balansu bieli może z kolei powodować zniekształcenie kolorów lub utratę półtonów czyli tzw. efekt rozlanej farby. SamowyzwalaczSamowyzwalacz to oczywiście jedna z najprostszych funkcji aparatu, umożliwiająca zrobienie zdjęcia przez sam aparat po odpowiednim jego zaprogramowaniu. Niektóre aparaty, oprócz klasycznego samowyzwalacza, mają też inne możliwości, np. wyzwalanie głosem, dzięki czemu nie musimy się śpieszyć z pozowaniem. Gdy już wszystko poukładamy jak trzeba, wystarczy krzyknąć lub klasnąć, a po 2 sek. zrobi się zdjęcie. Są też modele aparatów z samowyzwalaczem sterowanym pilotem. Ciekawą funkcją są zdjęcia cykliczne, dostępne w bardzo wielu modelach. Są one wykonywane automatycznie co zadany czas (np. co 10 sek.). Pomiędzy poszczególnymi zdjęciami możemy zmieniać pozy, miny itp. Wiele aparatów ma funkcję zdjęć cyklicznych, ale nie działa on razem z samowyzwalaczem. Z praktyki wynika, że zwykła funkcja samowyzwalacza jest na ogół wystarczająca, jednak wymaga cierpliwości i niekiedy sporego nakładu czasowego, by osiągnąć zamierzony efekt. Aby uprościć sobie pracę, ujęcia samej twarzy lub popiersia można robić „z ręki”. Trzymając aparat w wyciągniętej przed siebie ręce i kierując obiektyw „na wyczucie” na własną twarz, można zrobić całkiem udane zdjęcia portretowe. Statyw Rzecz niezbędna przy zdjęciach pozowanych i w dodatku robionych samowyzwalaczem. Dobrze jest mieć taki prawdziwy, profesjonalny statyw, bo wtedy możemy ustawić aparat tak jak nam najbardziej pasuje. Jednak to kolejna inwestycja, więc możemy go zastąpić małym, poręcznym statywem, który kupimy w każdym sklepie fotograficznym za ok. 30 – 50 zł. Ma on tę przewagę nad statywem profesjonalnym, że można go postawić prawie wszędzie i nie trzeba robić przemeblowania, co bywa niekiedy konieczne przy dużych statywach. Jeśli nie mamy nawet takiego małego statywu, trzeba kombinować – można ustawić aparat np. na stole, krześle, rozstawionej desce do prasowania i coś jeszcze pod niego podłożyć (np. książki, pudełko od butów itp.) – chodzi o to, by zapewnić aparatowi optymalną wysokość, mniej więcej taką, jak by aparat trzymał ktoś inny lub niższą – do połowy wysokości fotografowanego obiektu. Kadr Starajmy się robić zdjęcia tak, by kadr obejmował nieco więcej niż samą postać. Ma to znaczenie praktyczne, bo przy pracy z samowyzwalaczem możemy po prostu nie trafić w kadr i okaże się, że pieczołowicie układana fryzura lub nasze ulubione szpilki z niego wypadną. Poza tym lepiej jest mieć więcej niż mniej – w razie czego zdjęcie można potem wykadrować w Photoshopie. Trudniej jest w nim za to dołożyć brakujące w oryginalnym kadrze elementy. Dla efektu estetycznego warto też zadbać, by kadr nie był pusty – ograniczony tylko do fotografowanej postaci. Przygotowując aparat i ustawiając kadr pamiętajmy o wysokości, a przede wszystkim o tym, by obiektyw aparatu był skierowany na obiekt fotografowany prosto, a nie pod kątem. To bardzo ważne, bo możemy narazić się na niechciany efekt zniekształcenia postaci. Jeśli aparat ustawimy dość wysoko i nachylimy go pod kątem w dół, wówczas uzyskamy wydłużenie górnej części fotografii i skrócenie dolnej – a więc nasze nogi wyjdą nieproporcjonalnie krótkie. Ale... możemy też ten sam efekt wykorzystać, by nieco sobie poprawić figurę. Jeśli bowiem ustawimy aparat niżej i skierujemy obiektyw lekko do góry, wówczas możemy osiągnąć efekt wydłużenia nóg (byle nie przesadzać, bo to z kolei spowoduje, że skrócimy do karykaturalnych rozmiarów tułów i twarz. Taka sama zasada obowiązuje w kierunkach lewo – prawo. Obiektyw ustawiony prosto (idealnie pod kątem 90 stopni do powierzchni tła) powinien też znieść, a przynajmniej zminimalizować efekt cienia postaci na tle. Przygotowując kadr i ustawiając samowyzwalacz trzeba też zadbać o ostrość. Większość aparatów zapamiętuje ostrość na przyciśniętym do połowy spuście. Jeśli zaś ustawiamy ją bez obiektu, tylko na samym tle, to aparat tak ją zapamięta. Niektóre modele wyposażone są w funkcję ciągłej korekcji ostrości, która daje nam to, że w ogóle nie musimy się o nią martwić. Ustawiamy kadr, następnie wciskamy spust do końca, a gdy wejdziemy w niego, aparat sam dostosuje ostrość do naszej postaci. Gorzej, gdy nasz sprzęt takiej funkcji nie ma. Wówczas trzeba postarać się o coś, co znalazłoby się w kadrze w zastępstwie, a czego później łatwo będzie się można pozbyć (np. odrzucić na bok). Można też kombinować inaczej ustawiając ostrość na jakiś fragment mebla itp. Warunek – musimy później znaleźć się dokładnie w tej samej odległości od obiektywu, w której znajdował się punkt pomiaru ostrości. Niektóre aparaty mają funkcję ręcznego ustawiania ostrości, to ułatwia zadanie, bo możemy na stałe nastawić ostrość na odpowiednią odległość i nie musimy kombinować. Jest jeszcze jedna metoda, która pozwala na uzyskanie zdjęć w znacznie prostszy sposób. Wystarczy nakręcić film na aparacie, a następnie wykonać z niego stop-klatki. Taką możliwość dają już praktycznie wszystkie aparaty ze średniej i wyższej półki. Warunkiem jest jednak perfekcyjne oświetlenie planu. Warto też dodać, że zdjęcia takie nie będą nadzwyczajnej jakości ze względu na niską rozdzielczość. Amelia EdytaOpublikowane przez:Do artykułu dodano 34 komentarzy. Pokaż komentarze. Powrót do: Tips & tricks

jak zrobić samemu sobie dobrze